Een noordwesterstorm beukte in 1421 op de door veen en zoutwinning sterk verzwakte dijken. Naar schatting 16 dorpen en 2000 mensen verdwenen in de binnenzee die ontstond nadat de dijken het begaven. Zonder deze St. Elisabethsvloed was er waarschijnlijk nooit een Biesbosch ontstaan. Voor sommige leden werd deze tocht een terugkeer naar het verleden.
Het is woensdag 19 mei en het is half negen in de ochtend. Je denkt als bestuur het eerst aanwezig te zijn...No way dus! De dag begint eerst, zoals een goede KLu man/vrouw betaamt, met het drinken van een bakje koffie alvorens een half uurtje later te vertrekken richting Biesbosch. Zoals reeds gezegd was de gedachte om als bestuur het eerste aanwezig te zijn fout gedacht, want er stonden al zo’n 25 andere CGPA-ers te dringen voor de ‘ijzeren koffievrouw’!
Na de hartelijke begroetingen en niet te vergeten de knuffels, vertrok het gehele peloton, 64 man sterk, richting de Biesbosch. Onze hoofdverzorger en verzorgster, reden deze keer niet mee, ze hadden hun kampement reeds enige dagen opgeslagen op de camping van Drimmelen. Bij aankomst in Drimmelen werd gelijk ingescheept op de Zilvermeeuw 6. De koffie/thee met gebak stonden in de kombuis al te wachten op de dorstige kelen en knorrende magen. De afvaart richting de Biesbosch en het aldaar gelegen museum verliep gladjes. (Murphy here I come.)
Het bezoek aan het museum was bijzonder leervol. Terug aan boord, werd via de kronkelige waterroute koers gezet naar Moerdijk. Intussen was het buffet klaar gezet, zodat al lunchend de wetenswaardigheden die door de schipper werden verteld, bekeken konden woorden. We kennen Murphy, want zo gladjes als de afvaart verliep, zo niet de vaart richting Moerdijk.
Wat gebeurde er namelijk? Wel, het ganse peloton werd verrast door het afgaan van het brandalarm. Ex-luchtmachters zouden geen ex-luchtmachters zijn, als er niet nuchter op gereageerd werd. Met de kreet: “is er een techneut in de zaal?”, werd het euvel al snel gevonden. Met één vinger werd de alarmkast gereset en muisstil werd het aan boord, de schipper beteuterd kijkend achterlatend. Gé bedankt! De terugvaart werd uit voorzorg toch maar op één motor gedaan. Nadat de boot vastgelegd had, werd ontroerd afscheid genomen van onze hoofdverzorger en hoofdverzorgster, zodat het ganse peloton richting Woensdrecht kon vertrekken. Regen, wind en lichte deining deden het diner langs de lijn op de Vliegbasis Woensdrecht, erin gaan als koek. Al met al, een leuke, leerrijke en enerverende dag.
Naar aanleiding van deze tocht ontving ik een bedankmail van Arie de Man. Zijn stukje schetst zijn persoonlijke ervaring tijdens de tocht en is uit het hart gegrepen. Hij heeft in de Biesbosch een goed deel van zijn leven doorgebracht. (Zie link hiernaast)